Pięć.

Pamela:

-Kadziu! – krzyknęli Paweł i Pit

-Hej, hej, hej! Co on tu robi? – spytałam

-A tak … - nie dokończył, ponieważ Pit poniesiony pierwszym impulsem przytulił go serdecznie

Gdy Łukasz oswobodził się z uścisku młodszego kolegi przemówił:

-A, co to za łasiczka, tam w kącie?

-Zasadniczo tu nie ma kąta – skwitowałam

-Maleńka…

-Daruj sobie te tanie teksty na podryw. Masłowska Pamela – podałam mu rękę

-Kadziewicz Łukasz – odparł nieustannie poruszając brwiami

-A ty, co? Zapalenie nerwu twarzowego?

-Dla ciebie wszystko, mała.

-Eh, Narcyzie … powiedz mi: Ile masz lat?

-Wiek to tylko liczba – zaczął, lecz nie dokończył, bo do tipi weszła Lena

-Kadziu! Stary, kopę lat!

-Tyle mi wystarczy – odparłam, a Gumie dodałam – Macie stado, ja się zmywam. Cześć.

-Czekaj, Pamela! – krzyknęła Lena i wybiegła za szatynką

-Hę? – odwróciłam się

Lena:

-Nie zostawiaj mnie z tymi idiotami! – krzyknęłam w jej stronę głosem pełnym desperacji

-No dobra, tylko nie uderzaj w taki ton! Mój brat wystarczająco dużo razy mnie błagał.

-Mateusz, tak? Gimbus pewnie z niego, co? – zaśmiałam się

-Nie, aż tak nie. Po prostu młodszy. Najczęściej chce, żeby odrobić mu pracę domową.

-No cóż, coś o tym wiem. Chociaż to ja zawsze byłam: „Tą młodszą”.

-To chyba wiem, co czuł twój brat. Musi mocno cię kochać.

-Tak, wbrew pozorom jesteśmy zgodnym rodzeństwem. Wiesz, treningi łączą ludzi – zachichotałam

-Nas prawie nic nie łączy. No, oprócz miłości – weszłyśmy do pokoju Pameli – Mogę go nazywać małpą, idiotą, ale… to mój najukochańszy, młodszy brat. Jeśli ktoś mu coś zrobi to wpadam w furię.

-Chyba skądś to znam – uśmiechnęłam się serdecznie

-Siatkówka to wymysł brata. On ma karierę, jest zabezpieczony. Od niego się nie wymaga, ja robię wszystko, żeby zadowolić rodziców. Wkurzam się, ale kibicuję bratu. Choć … na początku czasem życzyłam mu porażek. Teraz tego żałuję.

Popatrzyłam na moją rozmówczynię zrozumieniem.

-O tak, w życiu żałujemy wielu rzeczy. Ważne, by nie popełniać tych samych błędów.

-Może, nie wiem. Tylko ciągle jestem zła, bo mój brat ma luz, jakiego ja nie miałam. Imprezy, wyjścia .. grr!

-Czujesz się pokrzywdzona?

-Tak, przez rodziców, a na Matim się wyżywam. Dlatego z nimi nie mieszkam.

-To przykre, nie możesz z nimi o tym porozmawiać?

-Po, co? Teraz to i tak nie ma znaczenia. Zaraz przeprowadzam się do domu dziadków, do Jastrzębia-Zdroju.

-Chcesz utracić kontakt z rodzicami? – zdziwiłam się – Na moich też czasem byłam zła, ale teraz jestem im wdzięczna.

-To nie są rodzice. Matka jest niespełnioną artystką, dlatego kończę ASP. Przecież, ja chciałam iść na psychologię! Tam też się teraz wybieram.

-To naprawdę ciężkie. „Lekarzu, ulecz sam siebie”, co? Ale dlaczego rozmawiamy tylko na smutne tematy?

-Masz rację, skończmy to. Jak było u ciebie? –spytała patrząc na mnie przenikliwym wzrokiem

-Urodziłam się w siatkarskiej rodzinie, ale to już wiesz – posłałam jej pokrzepiający uśmiech – Nie ma, co mówić.

-Jak uważasz. Czemu tu jesteś? Jak mniemam Fabian maczał w tym palce?

-Muszę zrobić reportaż. Mój brat pomyślał, że mogę zrobić film o naszej reprezentacji, ale byłam tu już parę lat temu z polecenia mojego taty.

-Nieźle, życzę powodzenia.

Chciałam jej odpowiedzieć, ale zobaczyłam za plecami Pameli Mateusza.

-… - wziął głęboki wdech

-Nie przestraszysz mnie braciszku!

-Szkoda. – skwitował

-Co tu robisz? – wyraźnie zaciekawiona uniosła brew ku górze

-Przyjechałem do ciebie.

-Do recepcji, po klucz do 13 – rozkazała

-13, naprawdę?!

-Zwiewaj! – pogoniła go

-Rodzina to podstawa – zaśmiałam się

-Taaa … Idę potwierdzić, że ma dostać klucz

Nie wiedząc, co ze sobą zrobić udałam się w stronę mojego tymczasowego lokum. Nagle zauważyłam roześmianego Igłę.

-Co taki wesoły? – spytałam z lekką zgryźliwością w głosie

-A nie powiesz nikomu? – nachylił się do mnie

-Obiecuję!

-No to słuchaj …