Cztery.

Lena:

-Żartowałem!Wiesz ile kosztują oryginalne skarpety z Nike?

-Tak! Dlatego się z Tobą o nie założyłem! Nie mam już żadnej pary!

-Och, biedaku, jak możesz żyć z tą świadomością? - ucięłam dyskusję Barka i Michała

Spojrzeli na mnie zdezorientowani. Jedynie na twarzy Fabiana pojawił się lekki uśmiech tryumfu, jakby chciał powiedzieć : " Moja krew".

-Czy ktoś może powiedzieć mi o co tu chodzi? - wtrąciła się Pamela

-Nie - skwitowaliśmy zgodnie

Poczułam się ... dziwnie. Miałam wrażenie, że należę do rodziny, specyficznej, dużo większej, takiej której członków nie łączą więzy krwi. W pewnym sensie byłam bardziej doświadczona, jeżeli chodzi o kontakty z siatkarzami niż Pamela. Nie chciałam się wywyższać, to przyszło samo, zupełnie niespodziewanie. Och, mam już dosyć tego refleksyjnego dnia.

-Zajmiemy się czymś? - powiedziałam oschle, zła na samą siebie

-Co cię ugryzło? - spytał Łukasz

Popatrzyłam na niego, lecz nic nie odpowiedziałam. Zrobiło mi się głupio, bo naskoczyłam na nich zupełnie bez powodu.

-Oj, Lenka, Lenka widzę, że odkrywasz swoją prawdziwą naturę - Igła puścił mi oczko

-Huh? Nie rozumiem

-Bo ty w gruncie rzeczy, to dobra dziewczyna jesteś. Tylko tworzysz wokół siebie zaporę, tarczę. Udajesz niemiłą i zgryźliwą.

-Po prostu dysponuję całkiem niezłą ciętą ripostą, której nie waham się użyć. - mówiłam czując, że moje policzki się rumienią. Rozgryźli mnie.

-Pójdziemy jutro do lasu? - przerwał naszą rozmowę Marcin

-Spirik twierdzi, że las to wymysł szatana! Ha!- wykrzyknął Michał W. znany również jako najlepszy przyjaciel i największy fan Alexey'a Spiridonov'a

-Odezwał się mądry - prychnął Możdżon

-A co, niby nie? - wypowiedział niczym 5 -letnie dziecko podczas kłótni

-Nie - skwitowałam, na co wszyscy zareagowali gromkim śmiechem

Do pierwszej w nocy oglądaliśmy filmy różnego rodzaju, od horrorów po komedie. Większość czasu przegadałam z Pamelą. Złapałyśmy naprawdę dobry kontakt, miałyśmy wiele wspólnych tematów. Nawet nie zauważyłam, kiedy zasnęłam. Miałam tylko wrażenie, że ktoś mnie obejmuje ...

Pamela:

            Obudziłam się o 10:00. Nieźle, nieźle. Jakim cudem znalazłam się w swoim łóżku? Przecież zasnęłam oparta o ścianę… nie ważne. Portret Gumy był skończony. Nieźle wyszedł. Nie jest tak źle. Bywało gorzej. Czekajcie, czekajcie… jest po dziesiątej? Wyniki!!!

            W ekspresowym tempie się ogarnęłam i pobiegłam pod pokój komisji. „Pamela Masłowska, Pamela Masłowska”. Jestem! Jestem! Nie mogę w to uwierzyć. Czekajcie, mały druczek…

„Prosimy o zgłoszenie się do komisji w celu dobrania repertuaru na finał”

Nieźle. Jeszcze będą mi piosenkę wybierać. Ah ci cesarzowie na tronach sędziowie. Nie ma to jak powierzyć im swój los dostać od nich piosenkę. Zapukałam.

 - Proszę! – odezwał się głos

 - Dzień dobry. Jestem Pamela Masłowska…

 - A tak. Proszę usiąść – powiedział jakiś pasztet mężczyzna, który należał do komisji – Pani śpiewała „A miało być tak pięknie” happysad?

 - Tak, to ja.

 - Najlepszy występ, gratuluję.

 - Dzie… dziękuję.

 - Może pani zaśpiewać „Nic nie zmieniać” również happysad?

 - Szczerze mówiąc wolałabym nie.

 - Czemu?

 - Kłóci się to z moimi poglądami.

 - Rozumiem. Nie było pytania. To może… „Manewry szczęścia”? Tylko w wersji lirycznej?

 - Może być.

 - Świetnie. Występ za 10 dni.

 - Dobrze, dziękuję.

  - Hm! Tylko pani nie protestowała co do daty.

 - Bo znam już tą piosenkę bardzo długo.

 - Aha, rozumiem. Do zobaczenia.

 - Do widzenia.

            Wyszłam z jaskini lwa pokoju. Najlepszy występ? Nieźle Pamelo, nieźle. Teraz tylko znaleźć Nowakowskiego. Hm… pora obiadowa. Stołówka!

 - Hej Nowakowski – zaczęłam, a ten się zakrztusił, był sam na stołówce

 - Hej, co się stało?

 - Mam dwa pytanka: gdzie reszta, to pierwsze.

 - Nie wiem, poszli w las.

 - Okeej – siłą powstrzymywałam śmiech – teraz drugie: co to były za żelki, które piekliśmy?

 - Smakowały ci? – uradował się środkowy

 - Powiedzmy…

 - Nimm dwa śmiej żelki kwaśne! No i opiekane, a co chcesz?

 - No tak jakby, nie ważne. Smacznego!

 - Nie jesz?

 - W sumie… skusiłeś mnie. A wiesz kiedy reszta będzie?

 - Nie, Paweł Zagumny tylko przyjdzie.

 - Czemu?

 - Bo nie poszedł w las.

            Spoko. Normalny człowiek, proszę raz. I mam Gumę.

 - O, Pamela. Pojawiłaś się na stołówce? – tak, Paweł rozbrajał szczerością.

 - Tak wypada – odparłam

 - Piotruś, dziecko gdzie reszta? – spytał środkowego

 - Poszli w las!

 - Razem z Leną.

 - Tak!

 - To dobrze, może wrócą – popatrzyłam na niego z miną „WTF!?” – Tylko Lena jest z nich ogarnięta, czego chcesz.

 - Nie, nic – wypuściłam powietrze – Ciekawe co na to trener…

 - Anastasi? Chyba już przywykł. Piotruś, a ty czemu nie poszedłeś?

 - Bo mama mi powtarzała, żeby uważać i nie chodzić samemu do lasu.

 - To byłbyś sam? – spytałam

 - Nie, ale ja boję się zawsze, że się zgubię.

 - Nie wnikam…

 - Co porobimy? – spytał środkowy, gdy zjadł

 - My dokończymy jeść, a ty rób se co chcesz – oparłam nieco sarkastycznie

 - Pójdziecie ze mną do szałasu?

 - Chodzi ci o tipi?

 - Tak! – spojrzałam na Zagumnego, kiwnął głową

 - Ok, czemu nie – ktoś musiał się zająć tym małym dzieckiem siatkarzem

 - Juchuuu! – zawołał Nowakowski

Takim cudem razem z dzieckiem Pitem i Gumą siedziałam w szałasie grając w karty. Gdy po raz dwudziesty ogrywałam ich w makao do tipi ktoś wpadł…