Dwadzieścia trzy.

Lena:

Graliśmy sobie wesoło, o te przypalone żelki, kiedy wszystko popsuł krzyk Kubiaka. Nim zdążyliśmy z przerażeniem spojrzeć w drewniany wyrób zwany drzwiami otworzyły się one z impetem, a winowajcą całego zdarzenia był nie kto inny, jak nasz kochany Dzik.

-Zamienimy się na współlokatorów? – zapytał dysząc

-Nie wezmę do siebie Bartmana – odparł kategorycznie Piotrek

-To może, chociaż mnie przyjmiesz? –spytał z nadzieją – Zwariuję z nim!

-W sumie możesz tu przenocować – zamyślił się – Tylko łóżko przeniesiemy, jak będzie już ciemno, żeby trener nie widział.

Piotrek jednak chował coś pod czaszką. Miałam podbudować go tym stwierdzeniem, ale przeszkodziła mi w tym ożywiona dyskusja na temat nowego pokoju Michała.

-Możecie kłócić się do późnej nocy, ale chcę was poinformować, że wygrałam jedną partię i chciałabym odebrać swoją nagrodę – odezwałam się nagle

Popatrzyli na mnie, jakby wcześniej nie mieli pojęcia, że jestem w pokoju.

-Mówiłaś coś o szkodliwości hazardu? – drwiąco spytał Pit

-Skąd ten pomysł? – uśmiechnęłam się nerwowo

-Teraz nie ma czasu, żeby pójść do tipi i usmażyć żelki, Lena. Są ważniejsze sprawy – wyjaśnił spokojnie, niczym ojciec pouczające swoje niesforne dzieci

-Chciałabym zamienić nagrodę – powiedziałam niepewnie

-Jeżeli pomożesz nam dzisiaj przenieść to łóżko, to myślę, że możemy to zrobić. To byłaby moja nagroda.

Tak, dałam się im namówić na drugą partię.

Westchnęłam głośno i podałam mu prawą dłoń na znak zgody. Sekundę później umowa była zawarta. Wpakowałam się po uszy. Pół nocy będę przenosiła z tymi dwoma – popatrzyłam na Kubiaka i Nowakowskiego – jedno łóżko przez pół ośrodka. Mam nadzieję, że trener ma naprawdę mocny sen, bo inaczej… będą kłopoty.

-Może po prostu położyłbyś tu materac i spał właśnie na nim? – zaproponowałam

-Nie? – odpowiedzieli ironicznie

-Lena, rozumiem, że się boisz, bo faktycznie to trudna wyprawa. Musimy pokonać śnieżyce, ulewy, tornada – Michał trzymał jedną rękę na moim ramieniu, a drugą rysował niewidzialny obraz w przestrzeni

-Dobrze się czujesz? – zapytałam dla pewności

-Lepiej, kiedy wiem, że nie będę musiał spędzać czasu ze Zbyszkiem.

-Widzę, że nieźle się pokłóciliście – powiedziałam z troską

-Jak, co tydzień – machnął ręką – Rutyna – dodał i poprawił na nosie okulary

Uniosłam brwi do góry, ale nic nie powiedziałam. Czekała mnie ciekawa nocna wyprawa.

-Kto weźmie latarkę? – zapytał Piotrek siedząc na krześle z kartką i ołówkiem w ręku

-Mogę wam pożyczyć – odezwał się Winiar

-Super! Dalej… - zamyślił się – Gdzie to ja… Ach tak! Noktowizor?

-Przesadzasz – stwierdziłam układając się wygodniej na łóżku

-Nigdy nie byłaś na prawdziwej wyprawie, więc ciszej kobieto – ręka Dzika zakrywając mi pole widzenia sama mówiła: ‘STOP’ – Chyba, że posiadasz taki sprzęt – dodał po chwili namysłu

-Wątpię - stwierdziłam niepewnie i zgodnie z poleceniem umilkłam, co jakiś czas wybuchając tylko głośnym śmiechem. Szybko jednak milkłam pod morderczym spojrzeniem mężczyzn znajdujących się w pokoju.

Kiedy Piotrek wymienił już wszystkie sprzęty okazało się, że mają tylko latarkę, gumy do żucia i parę recepturek.

-Krucho chłopcy – zachichotałam

-Prawdziwy mężczyzna poradzi sobie w każdej sytuacji! – krzyknął ożywiony Piotrek

-Otóż to! –poparła go reszta

Spojrzeli na mnie, jakby oczekiwali, że potwierdzę ich teorię, więc bez przekonania pokiwałam głową.

-Nie myślałem, że weźmiesz do serca moją prośbę – powiedział speszony Michał

-Dla ciebie wszystko, Kubiaczku – cmoknęłam i zaśmiałam się głośno

Więc czekam na wyprawę nocą po łóżko przygodę życia.

Pamela: - Ciociu - Mała nie daje mi spać. - Ciociu!
 - Mmmm - mruczę w poduszkę i słyszę dźwięk telefonu.
 - Ktoś dzwoni - mówi Martynka.
 - Słyszę - odpowiadam i podnoszę się z łóżka.
Chwilę telepię się w poszukiwaniu komórki. Jest druga w nocy. Jeśli to nie rodzice Małej albo Mati, to ukatrupię kogoś, kto się dobija. Biorę telefon, patrzę. Kubiak. Głęboki wdech, zielona słuchawka i...
 - Weź się turlaj dropsie! - krzyczę, żeby nie pobudzić połowy ulicy i się rozłączam. - No, Mała, idziemy spać - mówię. - Mam zatyczki do uszu.
Tej nocy nie przespałam. Średnio co piętnaście minut dzwonił do mnie jeden lub drugi amant. Odrzucałam połączenia. Chyba siedzieli razem i dzwonili. Jeden, drugi, jeden, drugi... bosz, czy ja naprawdę nie mogę się wyspać!?
Po dwóch godzinach oświeciło mnie. Wyłączę telefon. Czemu dopiero teraz na to wpadłam?
*
Rano, po małych zakupach i śniadaniu, gdy Mała oglądała bajki włączyłam telefon. Przeraziła mnie liczba nieodebranych połączeń od Michała i Zbigniewa. I do tego parę od Piotrka i Gumy. Pewnie amantom skończyła się kasa na koncie. I dobrze, ale do Gumy wypada zadzwonić z przeprosinami.
 - Witaj Pamelo - słyszę po chwili. - Nie musisz przepraszać za Kubiaka i Bartmana. Już ich ustawiłem do pionu.
 - Cieszę się - uśmiechnęłam się. - Mogę wiedzieć jak dorwali się do twojego telefonu?
 - Bardzo proszę - mówi. - Wzięli go, gdy brałem prysznic.
 - Aha - mówię roztropnie.
 - Pamelo? - pyta Zagumny. - Mogę mieć do ciebie prośbę?
 - Oczywiście Pawle - podejrzewam podstęp.
 - Czy mogę cię prosić byś tu przyjechała? - mówi. - Chcę, by dwaj wiadomi chłopcy cię przeprosili.
 - No nie wiem - waham się.
 - Tylko po to, za resztę nie odpowiadam - wiem, że się uśmiecha z satysfakcją.
 - No, dobrze, ale chcę, by przyjechał po mnie Piotruś! - i się rozłączam.
Po chwili słyszę dzwonek i wyświetlający się numer Nowakowskiego.
 - Paaaameeelaaa! - krzyczy z niekłamaną radością. - Gdzie mieszkasz, będę jak tylko dojadę - już mówiłam, że jest słodką ciapką?
 - Już dobrze Piotruś - mówię, po czym podaję dokładny adres. - No Mała, pakujemy się - mówię po zakończeniu rozmowy.
 - Gdzie jedziemy? - pyta.
 - Wracamy do wujków - uśmiecham się.
 - Jupi! - cieszy się Martynka.
Po trzech godzinach jesteśmy w samochodzie Nowakowskiego i słyszymy jego paplaninę, co się przez czas naszej nieobecności działo (nie było nas może dwa, trzy dni).
 - I ogólnie, bez ciebie nie robimy ognisk - zasmucił się środkowy.
 - Piotruś, nie martw się - pocieszam go. - Zrobimy powitalne ognisko.
I tak mija reszta drogi. Po następnych trzech godzinach wjeżdżamy w las. Piotrek jest o wiele bezpieczniejszym kierowcą niż Paweł. Naprawdę, mniej się bałam o swoje życie. Tu nie zawsze pierwsze role gra doświadczenie...
 - O przepraszam - mówię, gdy wychodząc wpadam na jakiegoś mężczyznę.
 - Łał, Pamela umie mówić "Przepraszam" - już szczerzy się Igła. Jak zawsze z kamerą.
 - Łał, Krzysztof Ignaczak zna moje imię - odparowuję.
Oficjalnie. Wszem i wobec. Mówię. WRÓCIŁAM DO WARIATKOWA!